Матэрыял падрыхтаваны на падставе царкоўна-прыходскага летапісу Язненскай Спаса-Прэабражэнскай царквы, перакладзенага на сучасную беларускую мову. Спадзяюся, што ён будзе карысным не толькі тым, хто цікавіцца мінулым маёй вёскі, але і выкладчыкам гісторыі. Але трэба ўлічыць, што запісы зроблены людзьмі свайго часу з іншым бачаннем і ацэнкай падзей. З 1880 па 1898 год летапіс вёў настаяцель Якаў Аляксандравіч Архангельскі, ён закончыў Цвярскую духоўную семінарыю, працаваў настаўнікам у народных школах Цвярской і Ковенскай губерній і горадзе Коўна.
Царкоўныя мерапрыемствы ў Дзісне з нагоды кананізацыі іерэя Канстанціна Жданава — памятная старонка ў гісторыі Міёршчыны, усяго беларускага праваслаўя. З паўзабыцця вяртаюцца імёны тых, хто служыў Богу і людзям. Імёны, якія сёння для нас становяцца сімвалам праведнасці, шчырай набожнасці, высокай духоўнасці.
Сярэднегадавая колькасць насельніцтва раёна за 2010 год склала 23729 чалавек, з іх жанчын 53,5%, мужчын — 46,5%.
На пачатак 2011 г. у раёне жылі 23334 чалавекі, з іх 12458 жанчын і 10876 мужчын. Працаздольных — 12414, старэйшых — 7075. У Міёрах працаздольных 57,6%, у Дзісне — 52,1%, у сельскай мясцовасці — 50,7%.
Моладзі ў 16-30 гадоў 3084 чалавекі ці 13,2% агульнай колькасці насельніцтва. 50,5% маладых людзей жыве на вёсцы, 49,5 — у гарадах.
В январе 2011 года изменена административная ответственность за правонарушения против порядка налогообложения.
Теперь административно наказуемым является нарушение срока представления в налоговый орган информации об открытии (закрытии) счета в банке и (или) небанковской кредитно-финансовой организации только за пределами Республики Беларусь (ранее было и на её территории) при просрочке более пяти рабочих дней, а также от двух до пяти рабочих дней включительно, в период которой осуществлялись операции по счету (ст. 13.3 КоАП).
— Святкуем юбілеі, дні вызвалення, — а ў мяне на сэрцы жальба. Нічога не ведаю пра лёс братоў Уладзіміра і Мікалая. Пасля вызвалення Міёр ад немцаў іх мабілізавалі, адправілі на фронт. Толькі адно пісьмо атрымала сям’я ад Уладзіміра. Па непацверджаных дадзеных ён загінуў на тэрыторыі Літвы. Ад Мікалая ніякай весткі не было. Пасля вайны спрабавалі ўстанавіць ісціну, накіроўвалі запыты, але адказ быў адзін: “Прапалі без вестак”.
