Кажуць, што працавітасць і гаспадарлівасць перадаюцца ў спадчыну. Таму адказных работнікаў, якія сумленна выконваюць абавязкі і дэманструюць прыклад іншым, на Міёршчыне заўсёды было шмат. Адметна, што тыя, на каго раўняліся 20-30 гадоў таму, і цяпер у ліку правафланговых. Зазірнём у мінулае. Адгартаем альбом гісторыі ў 80-ыя гады і ўбачым добра знаёмых людзей, толькі крыху маладзейшых.
Многія з гэтых людзей не бачыліся даўно, былых кіраўнікоў і спецыялістаў з ліку колішняга раённага актыву сабрала 23 студзеня мерапрыемства, прысвечанае 75-годдзю раёна. За плячыма кожнага напружаная праца, адказнасць за лёс калектыву ці развіццё галіны.
Перад намі здымкі ўсім вядомага будынка на вуліцы Камуністычнай у райцэнтры. Ну хто не наведвае фірменны магазін мясакамбіната "Гурман"! Не застаецца без увагі і тэрытарыяльны цэнтр сацыяльнага абслугоўвання насельніцтва, што на другім паверсе. А размову павяду пра першапачатковае прызначэнне пабудовы, якая была ўзведзена як Дом быту, вытворчае памяшканне камбіната бытавога абслугоўвання.
1475 г. — першае пісьмовае ўпамінанне в. Язна. 1505 г. — першы дакументальны напамін пра в. Чэрасы. 1515 г. — першая пісьмовая згадка пра замак у Вяце. 1690 г. — 20 снежня 325 год таму праваслаўны манастыр і царква ў Міёрах сталі ўніяцкімі. 1700 г. — вялікі пажар у Дзісне. 1715 г. — нарадзіўся Мікалай Лапацінскі, брэсцкі ваявода, будаўнік палаца (1750 г.) і царквы ў Лявонпалі. 1775 г. — першая згадка пра школу ў Дзісне. 1810 г. — нарадзіўся Генрык Дмахоўскі, паўстанец і скульптар з Забалоцця; — пачатак будаўніцтва палаца Рудніцкіх у Дзедзіне. 1835 г. — 180-я гадавіна смерці Тэклі Урублеўскай — паэткі і драматурга з Дзісны.
Два здымкі зроблены з аднаго месца на вуліцы Камуністычнай у райцэнтры, толькі іх падзяляе не менш за 40 гадоў. Бачыце, тонкія бярозкі сталі вялікімі дрэвамі, зніклі незабудаваныя ўчасткі. 16-кватэрныя двухпавярховыя дамы тут пачалі ўзводзіць у пачатку 60-х. Цяпер іх зняважліва называюць "хрушчоўкамі", але ў свой час яны ў значнай ступені дапамаглі вырашыць вострае жыллёвае пытанне многім сем'ям. Аказваюцца запатрабаванымі двухпакаёвыя кватэры ў іх і цяпер: індывідуальныя прадпрымальнікі масава адкрываюць на першых паверхах прыватныя магазіны.
Невялікая вёсачка Кублішчына здзівіць заезджага вандроўніка адразу дзвюма адметнасцямі. Адна з іх — здабытак духоўнай спадчыны тутэйшых жыхароў, другая — пасланне прыроды са старажытнай Скандынавіі. У Свята-Троіцкую царкву прыхажане збіраюцца на службу кожную нядзельную раніцу і ў святочныя дні стараверскага календара, які, дарэчы, супадае з праваслаўным. Старавераў, у параўнанні з праваслаўнымі і католікамі, у раёне значна менш. Як расказаў святар Пётр Ермалаевіч Дзяменцьеў, прыход вясковай царквы складае прыкладна 500 чалавек. Ёсць сярод іх і моладзь. Абрады старавераў адрозніваюцца тым, што з пары хрышчэння Русі яны не змяняліся.
Цяпер на Міёршчыне 17 сельгасарганізацый (у пачатку 80-ых было 27), дзейнасць якіх грунтуецца на вытворчасці раслінаводчай і жывёлагадоўчай прадукцыі. Машынна-трактарныя паркі ўсіх гаспадарак укамплектаваны сучаснай тэхнікай, пра якую вяскоўцы ў пару конна-ручной працы толькі марылі.
"Слава — тавар нявыгадны: каштуе дорага, зберагаецца дрэнна", — пісаў Анарэ дэ Бальзак. Наўрад ці знойдзецца сёння чалавек, які б не ведаў пра народнага героя Васіля Іванавіча Чапаева. Але не кожнаму вядома, што ён быў поўным георгіеўскім кавалерам: меў чатыры Георгіеўскія крыжы — самую ганаровую ў старой рускай арміі салдацкую ўзнагароду. Не многія ведаюць кавалераў ордэна Славы, удзельнікаў Вялікай Айчыннай, сярод якіх ёсць і нашы землякі.
Чарговая выстава ў гістарычным музеі СШ №3 прысвечана трагічнай старонцы беларускай гісторыі — 100-годдзю пачатку Першай сусветнай вайны. Развязаная ўрадамі вялікіх дзяржаў з мэтай захавання сваіх калоній і атрымання звышпрыбыткаў манаполіямі, якія займаліся вытворчасцю зброі і ваеннага рыштунку, яна абрынулася незлічонымі бедамі для многіх народаў. Толькі маленькая Сербія ў ёй змагалася за сваю незалежнасць. На франтах загінула звыш 10 мільёнаў салдат і каля 100 мільёнаў было паранена і пакалечана. Расійская армія, якая ваявала менш астатніх на цэлы год, страціла больш 1 млн. 700 тысяч забітымі і каля двух мільёнаў палоннымі. Колькі было сярод іх нашых землякоў, можна падлічыць толькі прыкладна.
