Чалавецтва, апынуўшыся на крутым павароце гісторыі, мяняючы каштоўнасці і прыярытэты, не заўсёды робіць гэта, кіруючыся планам цэласнага бачання. Часта ва ўгоду новаму павеву яно рашуча адкідвае ўсё старое, забыўшыся ўзяць з гэтага ў свой будучы шлях крупінкі лепшага.

Вось так і адбылося, што вялізны пласт ведаў і культуры нашых продкаў апынуўся забытым і незапатрабаваным. Але ці не пара, нарэшце, вярнуць страчанае?

Яе цалавалі пры развітанні і сустрэчы, ёй дарылі вышытыя сваёй рукой ручнікі. Жменьку яе бралі з сабой у далёкія падарожжы, захоўваючы ля самага сэрца. У яе травы апускалі стомлены твар, каб здабыць бадзёрасць. А ў гадзіну вялікай журбы абдымалі, падаючы ёй на грудзі, просячы сілы для пераадолення пякучага болю. Да яе, міласэрнай, доўгацерпячай, мудрай, ставіліся з сардэчнай любоўю і не толькі таму, што была яна карміцелькай вечнай, і што чакалі ад яе шчодрых дароў, а таму яшчэ, і больш таму, што ведалі: нельга, немагчыма да Маці ўсяго існага, жывой, любячай і пакутуючай за сваіх дзяцей ставіцца па-іншаму. Яна — маці, без шанавання якой і Вялікі магутны Айцец Нябесны не прыме ад чалавека пашаны.

Але на тое і Маці, што, быўшы самай Вялікай, самай Усемагутнай, яна застаецца безабароннай і дагэтуль перад невуцтвам і глупствам уласных дзяцей.

Усё едзем кудысьці, наведваем святыя месцы. Шукаем іншай зямлі з квітнеючай сілай, каб увабраць гэтую сілу ў сябе. А чаму ж наша родная зямля не святая? З-за чаго страціла яна сваю моц і ззянне? А, можа, гэта мы вінаватыя ў тым, што пазбавілася наша родная зямля пяшчоты?

Калісьці здалёку з’явіўся нехта і навязаў нам сваю, іншую думку аб дасканаласці. І назваў ён святую рэлігію нашых продкаў з яе любоўю да Маці-Зямлі паганствам, а іх саміх — паганцамі. Быў чужынец хітры, бо прымусіў слухаць толькі яго і верыць толькі яму. І мы, слухаючы яго, усе выдаляліся і выдаляліся ад уласнай велічы. Патапталі святое не толькі ў зямлі сваёй, але і ў сабе саміх. І многія стагоддзя паўтараем і пішам у кніжках здзеклівае слова. Няласкавыя да сябе, з фарысейскімі звычкамі, у рабалепным захапленні спрабуем набыць пяшчоту Вялікага Айца, прадаўшы і прынізіўшы Вялікую Маці. Дзе магутная сіла наша? Тая, якой без патрэбы адрэналін і допінгі. Тая, што радасці не шукае, бо не ведае нуды і засмучэння. Моцны чалавек, што аперазаны сілай Зямной і Нябеснай, а ў супрацоўнікі заклікаў волю спадарожнага ветру.

Агляніся, чалавек! Не кліча цябе радасная галінка летняй алеі станцаваць жвавы танец жыцця? Не спрабуе свежы ветрык палявога прастору прадуць тваю застаялую думку? А зорка, мільгаючы поклічна, ці не нагадвае пра мару? Ці памятаеш ты пра сваю мару, чалавек? Я не пра любую, я пра самую запаветную, ад якой ззяюць вочы, адлюстроўваючы ззянне, што зыходзіць ад таемнай зоркі глыбінь тваёй існасці.

Павярнуць сваё каханне на родную Зямлю—дзеянне ўласнага выратавання. Трэба казаць пра гэтую любоў услых, казаць там, дзе асабліва прагне гэтага Душа: ля знаёмай ракі на досвітку або ў ціхім кутку ўласнага саду прамяністым вечарам. Казаць, не бянтэжачыся недасканаласцю выбраных фраз, бо ідуць яны ад чыстага сэрца і таму не могуць не быць выдатнымі. Казаць, не азіраючыся на «самавітае» меркаванне са з’едліва прыжмуранымі вачамі. І калі здарыцца так, што апынецца слова тваё пачутым кімсьці чулым і беражлівым, і адгукнецца ў яго сэрца, то будзе вас ужо двое. А потым знойдуцца і іншыя сэрцы, і сіла запаветнага слова памножыцца тысячаразова.

І сама Маці-Зямля адгукнецца захапленнем, ясным ззяннем і надзеліць сваіх дзяцей неперасягненай моцай і святлом.

Хай стане мая, твая, наша, і любога іншага, знаёмага ці незнаёмага чалавека Зямля знакамітай. Яна вартая гэтага. Няхай стане яна ўшанаванай як святая, бо яна і ёсць Святая. Няхай ярчэй кветак і пышней дрэў расквітнее на ёй каханне яе дзяцей.

Тады ўся Зямля стане адзіным, агульным зіхоткім Храмам. І не будзе ў Храме гэтым разладу ў дзяцей адной Вялікай Маці, хіба што толькі добрасардэчныя спрэчкі аб тым, як лепш і больш выгадаваць на зямлі ласкі.

Пяшчотны світанак. Зоркі апошняй прыветлівы зіхатлівы позірк.

Я люблю цябе, родная, чароўная, добрая мая Зямля. Я жадаю табе вернасці тваіх дзяцей. Я дару табе сваё сэрца.

А. МАЙСЯЁНАК.