У 2013 годзе ў Гомелі выйшла кніга "Исповедь в красках", прысвечаная мясцовым мастакам. Для нас яна цікавая тым, што на 36-37 старонках змешчана кароткая анатацыя на творчасць таленавітага пейзажыста Аляксандра Уладзіслававіча Гайлевіча. 

Аляксандр нарадзіўся 1 жніўня 1962 года ў Міёрах. Яго дзядуля і бабуля жылі на вуліцы Горкага амаль насупраць былой пякарні, а потым кандытарскага цэха райспажыўсаюза, бацька працаваў урачом і карыстаўся аўтарытэтам сярод хворых. А вось жыццёвы шлях і творчае станаўленне будучага мастака праходзілі далёка ад родных мясцін. Ён у 1984 годзе закончыў геалагічны факультэт Гомельскага дзяржуніверсітэта, працаваў геолагам на бяскрайніх абшарах Сібіры, а затым — на беларускім Палессі.

Прыроджаная цяга да прыгожага, любоў да прыроды, развітае эстэтычнае пачуццё ўзмацнілі яго імкненне стаць мастаком. Свой шлях у мастацтва Аляксандр Гайлевіч пачаў у 1988 годзе. Потым быў пастаянным удзельнікам гарадскіх, абласных і рэспубліканскіх выстаў, міжнародных і славянскіх пленэраў, супрацоўнічаў з галерэямі Мінска, Масквы, Санкт-Пецярбурга, Кіева.

У маляўнічых карцінах прыроды і нацюрмортах Аляксандра Гайлевіча заўсёды пульсуюць фарбы пачуццяў. Сціплыя палявыя кветкі, калючыя дзядоўнікі, палаючыя гронкі рабіны, стаі сланечніку не проста прадстаўляюць пэўны час года. Мастак стварае эмацыянальную прастору, дух прымірэння і спакою.
Асаблівая каштоўнасць пейзажаў Аляксандра Гайлевіча ў тым, што яны вельмі сціплыя. І разам з тым незвычайныя. Знаёмыя куточкі роднай беларускай прыроды, ціхія і ўтульныя, паўстаюць на яго малюнках як прасторныя прыстанкі. У гэтай гармоніі спакою і цішыні — адносіны да прыроды.
Такое ўраўнаважанае ўздзеянне неабходна сучаснаму гледачу, абцяжаранаму клопатамі і стрэсамі. Пейзажы Аляксандра Гайлевіча ўяўляюць сабой вобразную карціну душэўнай раўнавагі, часам амаль абраз… Спакойны лірычны свет ствараецца вібрацыяй каляровых адносін, зачаравальнай ігрой нюансаў…
Мастаку найбольш цікавыя пейзажы паўстанаў: ён ствараў дзіўныя дыялогі розных часоў года. На яго палотнах сустракаюцца і вядуць пачуццёвую размову зіма з вясной, лета з восенню, восень з зімой: "Месяцовае святло", "Цішыня", "Нацюрморт з астрамі", ""Сланечнікі", "У чаканні зімы", "Над Дняпром", "У лістападзе", "Зімовы ясны дзень".

Тое, што ў палотнах мяккага святла і ўзвышанай самоты заўсёды адчуваецца асэнсаванне жыццёвай прасторы, паслужыла падставай выставачных праектаў, у якіх прысутнічае сама паэзія…
У 2005 годзе А.В. Гайлевіч быў прыняты ў Беларускі саюз мастакоў.
Я вам пераказаў амаль усё, што ўтрымлівае гомельскае выданне пра нашага земляка, а ў самога засталося вострае і шчымлівае пачуццё асабістай віны, бо некалькі гадоў таму распачаў перамовы аб арганізацыі персанальнай выставы мастака ў нашым раённым музеі, ды не давёў справу да канца. А цяпер гэта зрабіць удвая цяжэй — у 2014-ым Аляксандра Уладзіслававіча Гайлевіча не стала. Яму было толькі 52.

Леанід МАТЭЛЕНАК.