Ёсць у нашым раёне маляўнічая вёсачка Папкі. Каб туды дабрацца, членам турысцка-краязнаўчага гуртка Павяцкай школы давялося прайсці не адзін кіламетр палявой дарогі. Слухаючы цікавыя аповеды настаўніка гісторыі Антона Баляслававіча Астукевіча пра мясцовыя краявіды, флору і фаўну, шлях адолелі хутка. Менавіта Антон Баляслававіч прапанаваў нам пазнаёміцца з цудоўным чалавекам — былой настаўніцай нашай школы Любоўю Васільеўнай Сасноўскай.
Жанчыне ідзе дзявяты дзясятак, і амаль усё сваё жыццё пражыла яна ў Папках. Раней тут гучала шмат дзіцячых галасоў, але з часам насельнікаў менела. Цяпер вёска налічвае 15 двароў і 18 жыхароў.
На ўваходзе ў населены пункт бачым драўляную хату. На вокнах фіранкі, двор чыста прыбраны. Любоў Васільеўна, нягледзячы на свой паважаны ўзрост, складвае дровы. Мы з ахвотай пачынаем ёй дапамагаць.
Пасля працы садзімся на лаўку, і былая настаўніца з ледзь прыкметным смуткам у вачах успамінае пару сваёй маладосці.
Скончыўшы базавую школу, дзяўчына паехала вучыцца ў Полацкі педагагічны тэхнікум. Непрыкметна праляцелі студэнцкія гады, і па размеркаванні Любоў Васільеўна прыехала ў Папкоўскую пачатковую школу. Навучальная ўстанова знаходзілася ў звычайнай сялянскай хаце з вялікім сталом пасярод пакоя і доўгімі лаўкамі.
Усе свае веды, энергію і старанне настаўніца ўкладвала ў душы сваіх выхаванцаў, абуджала іх мысленне і дапытлівасць, кожны ўрок вызначаўся чымсьці новым і захапляльным. Вучні стараліся. Педагагічнае майстэрства Любові Васільеўны адзначалі і бацькі, і калегі з іншых школ. Да яе пацягнуліся за вопытам і парадамі, пра педагога загаварылі ў раёне.
Калі зачынілі Папкоўскую пачатковую школу, настаўніца перайшла працаваць у Павяцкую сярэднюю. Заслужаны адпачынак пачаўся ў 1983 годзе. За шчырую і самаадданую працу на ніве народнай асветы Любоў Васільеўна Сасноўская ўзнагароджана шматлікімі граматамі, значком "Выдатнік народнай асветы", яшчэ ў 60-я гады ўдастоена звання "Заслужаная настаўніца школ БССР".
Любоў Васільеўна — прыветлівы, гасцінны і добры чалавек. У свае 86 год застаецца рухавай, актыўнай гаспадыняй. Пакуль дазваляла здароўе, трымала гаспадарку. Цяпер застаўся толькі кот, які ведае ўсе звычкі жанчыны. Часта наведваюць маці і бабулю дочкі і ўнукі, заглядваюць былыя выхаванцы і калегі. Усё гэта запаўняе дні светлым сэнсам.
Хочацца пажадаць паважанай настаўніцы доўгіх шчаслівых гадоў жыцця і яркіх сонечных промняў над яе гасціннай хатай.
Аксана КАСКЕВІЧ, Дар'я АРСОБА,
члены гуртка "Юны журналіст".